Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Ανδρέας Εμπειρίκος

(Βραΐλα, Ρουμανία 1901 - Αθήνα 1975). Καταγωγή Άνδρος.
Ποιητής και πεζογράφος, ο κύριος εισηγητής της υπερρεαλιστικής ποίησης στην Ελλάδα, και ψυχαναλυτής. Έργα του: Υψικάμινος, Ενδοχώρα, Γραπτά ή Προσωπική μυθολογία, Οκτάνα, Αργώ ή Πλους Αεροστάτου. Και Ο Μέγας Ανατολικός που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του.
Το 1935 ο Εμπειρίκος θα δώσει στη Λέσχη Καλλιτεχνών την περιβόητη διάλεξή του με θέμα «Υπερρεαλισμός, μια νέα ποιητική σχολή», το κείμενο της οποίας παραμένει ακόμη άγνωστο.
Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης διαβάζει στην εφημερίδα γι' αυτή τη διάλεξη και εξασφαλίζει μία συνάντηση μαζί του. Η περιγραφή της γνωριμίας τους από τον Ελύτη («Ανοιχτά χαρτιά») τα λέει όλα:
Απλώνει το χέρι του κατά μένα ένας άντρας ίσαμε τριάντα χρονών, στιβαρός, με πηχτό πλούσιο μαλλί, εξογκωμένα τα μήλα του προσώπου, καθαρό μελαχρινό δέρμα και μάτια διεισδυτικά και συνάμα ρεμβώδη. {...}

Εγώ έβλεπα στο πρόσωπό του ένα πλάσμα περίπου μυθικό που είχε φάει και πιεί με τους θεούς μου. Εκείνος, πάλι, το απροσδόκητο λαχείο ενός νέου ομοϊδεάτη μέσα στη φιλολογική έρημο των Αθηνών. Ήταν γραφτό, ήταν φυσικό μάλλον, να γίνουμε φίλοι. Φίλοι, με μια φιλία που, μολονότι διήνυσε, όπως θα έλεγε ο Κάλβος «το τέταρτον του αιώνος», δεν κινδύνεψε ποτέ από τίποτε, ούτε για μια στιγμή. Την πρώτη γέφυρα την είχε ρίξει ο Υπερρεαλισμός. {...}
Ο Εμπειρίκος ήταν ο μεγάλης αντοχής αθλητής της φαντασίας, με γήπεδο την οικουμένη ολάκερη και διασκελισμό τον Έρωτα. Το έργο του, κάθε του καινούριο έργο, ζωσμένο από ένα μικρό ουράνιο τόξο, είναι μια υπόσχεση προς την ανθρωπότητα, μια δωρεά που αν δεν την κρατούν ακόμα όλοι στα χέρια τους είναι αποκλειστικά και μόνον από δική τους αναξιότητα. Οι φροϋδικές του μελέτες και η ψυχαναλυτική του δράση που θα μου δινόταν η ευκαιρία να παρακολουθήσω αργότερα, τον είχαν καταστήσει ικανό ν' ατενίζει κατά πρόσωπο τη ζωή, κάτι περισσότερο, ν' ατενίζει τον πυρήνα της ζωής, που είναι ο Έρωτας, στην πλήρη, στην πέραν από κάθε σύμβαση, ανάπτυξη και κορύφωσή του. Κομμένος στα μέτρα των αποστόλων, και με μόνη γλώσσα τη γλώσσα την ποιητική, αποτελούσε ένα νέο τύπο στα γράμματά μας, μίλια μακριά από το γνωστό μας τύπο των οδυρομένων και των ενοχοβίων.

 

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια .
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους .
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη .
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας .
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν
εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων .
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της ύπάρξεώς μας .  

Υψικάμινος  

ΕΛΟΝΟΣΙΑ
Τους βοστρύχους τους έλουσαν με μέλι .
Ποταποί εκμεταλευταί των ουσιαστικών κόπων ολοκλήρου γενεάς
παρεδόθησαν αμαχητί και ακροποδητί παρέκαμψαν
την τετραφωνίαν των εορταζόντων αγγέλων .
Την ημέρα εκείνη τα κλωστήρια κατέρρευσαν .
Τρεις φούρνοι έγιναν δάση και επάνω από τα φυλλώματα
ανέπεμψε κραυγή κλιμακωτή μια δυστηχής γυναίκα που έχασε
δύο γιους και ένα χαριτωμένο πετεινάριο στους πολέμοους της Κίνας .
Ο πόθος της όμως παρέμεινε ως άγαλμα υψηλής εντάσεως
και δεσπόζει τώρα αναγνωριζόμενος από τις βάρκες που πλέουν
ολόγυρα παρά τα έσχατα επιχειρήματα των πολιτικών συγγραφέων ολοκλήρου εποχής .  

Υψικάμινος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...