Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ράινερ Μαρία Ρίλκε - Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή

Πρέπει να δεχτούμε την Υπόστασή μας όσο γίνεται πιο πλέρια• όλα, ακόμα και το ακατανόητο, πρέπει να ’ναι, εκεί, πιθανά. Κατά βάθος, το μόνο θάρρος που ζητάνε από μας είναι: να σταθούμε θαρρετοί μπροστά στο Αλλόκοτο, το θαυμαστό, το Ανεξήγητο, που μπορεί να ανταμώσουμε. Οι άνθρωποι δείχτηκαν, σ’ αυτό το σημείο, τόσο φοβιτσιάρηδες _ κι αυτό έβλαψε ανείπωτα τη ζωή. Όλα κείνα που ονομάζουνε «φαντασίες» κι «οράματα» , ολόκληρος ο «κόσμος των πνευμάτων» (όπως τον λένε), ο θάνατος, αυτά όλα τα τόσο συγγενικά κι «ομοούσια» με μας πράγματα, τα διώξαμε με την καθημερινή αντίστασή μας, τόσο μακριά απ’ τη ζωή, ώστε οι αισθήσεις μας, που θα μπορούσαν να τα «συλλάβουν», ατροφήσανε και μαράθηκαν. Και δε λέω τίποτα σχετικά με το Θεό. Όμως ο φόβος μπροστά στο Ανεξήγητο, όχι μονάχα φτώχυνε την ύπαρξη του ατόμου, μα περιόρισε ακόμα και τις σχέσεις του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τις τράβηξε έξω απ’ το ποτάμι των απέραντων δυνατοτήτων, για να τις προφυλάξει σε μιαν ήσυχη, σίγουρη γωνιά της ακροποταμιάς. Δε φταίει μονάχα η τεμπελιά, που οι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με τόση ανείπωτη μονοτονία, χωρίς ν’ ανανεώνονται κάθε φορά: φταίει ο φόβος μας μπροστά σε κάτι καινούργιο, που δε μπορούμε να προμαντέψουμε ποιο θα είναι το τέλος του και που δεν έχουμε το κουράγιο ν’ αναμετρηθούμε μαζί του. Όμως, μονάχα εκείνος που είναι προετοιμασμένος για όλα, που δεν αρνιέται τίποτα, ούτε και το αίνιγμα – μονάχα αυτός θα ζήσει τις σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπο σ’ όλη τους τη ζωντάνια, και σύγκαιρα, θα φτάσει ως το βάθος της δικιάς του ύπαρξης. Γιατί αν στοχαστούμε την ύπαρξη του ατόμου σαν ένα μεγάλο ή μικρό δωμάτιο, είναι ολοφάνερο πως οι περισσότεροι δεν έμαθαν να γνωρίζουν παρά μια μονάχα γωνιά του δωματίου τους, μια θέση κοντά στο παράθυρο, μια λουρίδα όπου πηγαινοέρχονται. Έτσι βρίσκονται σε μια κάποια ασφάλεια. Κι ωστόσο, πόσο πιο ανθρώπινη είναι κείνη η γεμάτη κινδύνους «έλλειψη ασφάλειας», που σπρώχνει τους φυλακισμένους, στις ιστορίες του Πόε, να εξερευνούν με τα δάχτυλά τους τα τρομαχτικά μπουντρούμια τους, και να νιώθουν πέρα ως πέρα όλους τους ανείπωτους τρόμους της φυλάκισής τους εκεί μέσα.

Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη - Εκδόσεις Ίκαρος

Κωνσταντίνος Καβάφης - Όσο μπορείς


Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.


[1913]

Κωνσταντίνος Καβάφης - Τείχη


Ανδρέας Κάλβος - Ωδαί

Η ΛΥΡΑ

Πολυτέκνου θεάς,
ω Μνημοσύνης Θρέμματα πτερωτά,
χαραί του ανθρώπου,
Και των μακάρων Ολυμπίων αείμνηστα
Κ’ ευτυχή δώρα επί τα νώτα ακάμαντα
Των ζέφυρων, πετάξατε ταχέως.

Εσάς προσμένει η γη μου εκεί τα σφάγια,
Και τ’ άνθη εκεί πλουτίζουσι, και η σμύρνα,
Χιλίους ναούς τους έκτισαν ανίκητα
Της ιεράς Ελευθερίας τα χέρια.
Ήλθεν η ποθητή ώρα στολίζουσι
Την κεφαλήν σεβάσμιον της Ελλάδος
Αι δάφναι, φύλλα αμάραντα θριάμβων
Και σεις χρυσά, σεις αμβροσίοδμα ‘ρόδα
Του παραδείσου ελικωνίου, συμπλέξατε
Σήμερον τον αγνόν στέφανον μόνη,
Αμάργαρος, ολόγυμνος, αυτάγγελτος,
Τον καθαρόν του ουρανού αναβαίνει
Η Αρετή αλλ’ αν αι Πιερίδες
Την λαμπράν της χαρισωσιν ακτίνα
Αμθόνητος τιμάται επαινούμενη
Τους επιγείους χορούς τότε δεν φεύγει.



ΩΔΑΙ

1. Ο ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ

Α
Ω φιλτάτη πατρίς,
Ω θαυμάσια νήσος,
Ζάκυνθε συ μου έδωκας
Την πνοήν και του Απόλλωνος
Τα χρυσά δώρα!
Β
Κι συ τον ύμνο δέξου
Εχθαίρουσιν οι Αθάνατοι
Την ψυχήν, και βροντάουσιν
Επί τας κεφαλάς
Των αχαρίστων.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Τ᾿ ἀερικὸ στὸ δέντρο

(Σκιάθος 1851-1911)
Ο «άγιος των γραμμάτων», ασκητικός και θρησκευόμενος, ζούσε ως «κοσμοκαλόγερος».
Από τους μεγαλύτερους πεζογράφους μας, με μια ιδιάζουσα, όμορφη και ακτινοβολούσα γλώσσα. Στην Αθήνα εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής σε περιοδικά και εφημερίδες, όπου και δημοσίευε τα έργα του.
Τα μυθιστορήματά του: Η μετανάστις, Η Γυφτοπούλα, Οι έμποροι των εθνών. Είναι όμως περισσότερο γνωστός για τα διηγήματά του, (Η φόνισσα, Όνειρο στο κύμα) που άλλοτε με ρεαλισμό και άλλοτε με αυτοβιογραφικό τρόπο παρουσιάζει τη ζωή των απλών ανθρώπων και την όμορφη πατρίδα του, τη Σκιάθο.


{...} Κάτω στὰ Βουρλίδικα, καθὼς κατηφορίζεις ἀπὸ τίς Βίγλες, ἀνάμεσα Πλατάνου καὶ Πετράλωνα, σιμὰ στῆς Γανωτίνας τὸν Μύλον, ἐκεῖ κατεβαίνει τὸ ῥεῦμα, χείμαῤῥος, νᾶμα, δρόσος καὶ ἴαμα, ἀπὸ τὰ ὄρη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ εὐφροσύνη ὀρνέων, ἐπαύλεις Σειρήνων, καὶ καλάμη καὶ χλόη· ἐκεῖ τὸ ὄμμα ἀπολαύει γωνίαν παραδείσου, καὶ ἡ ψυχὴ δροσίζεται ὡς σώφρων Ἄννα, κινοῦσα τὰ χείλη εἰς προσευχήν, χωρὶς ν᾿ ἀκούεται ἡ φωνή της, φωνὴ μυστηριωδῶς ψιθυρίζουσα εἰς τὴν καρδίαν: «Σὺ ἐποίησας πάντα τὰ ὡραῖα τῆς γῆς, θέρος καὶ ἔαρ, σὺ ἔπλασας αὐτά».

Ανδρέας Καρκαβίτσας - Η Γοργόνα

Με το μπρίκι του καπεταν Φαράση αρμένιζα μισοκάναλα εκείνη τη νύ­χτα. Σπάνια νύχτα! πρώτη και τελευταία θαρρώ στη ζωή μου. Τι είχαμε φορτωμένο; Τι άλλο από σιτάρι. Πού πηγαίναμε; Πού αλ­λού από τον Πειραιά. Πράματα και τα δυο που τα έκαμα το λιγότερο είκοσι φορές. Μα εκείνη τη βραδιά ένιωθα τέτοιο πλάκωμα στην ψυχή, που κινδύνευα να λιγοθυμήσω. Δεν ξέρω τι μου έφταιγε· θες η γαληνεμένη θάλασσα, θες ο ξάστερος ουρανός, θες το τσουχτερό λιοπύρι· δεν μπορώ να ειπώ. Μα είχα τόσο βαριά την ψυχή, ήβρεσκα τόσο σαχλοπλημμυρισμένη τη ζωή, που αν με άρπαζε κανείς να με ρίξει στο νερό, «όχι!» δε θα ’λεγα.

Ο ήλιος ήταν ώρα βασιλεμένος. Τα χρυσοπόρφυρα συγνεφάκια, που συντρόφευαν το βασίλεμά του, σκάλωσαν κάπου μαύρα σαν μεγάλες καπνιές. Ο Αποσπερίτης έλαμψε κρυσταλλόχιονο μέσα στα σκούρα. Φάνηκαν ψηλά οι αστερισμοί ένας κι ένας. Τα νερά κάτω πήραν εκείνο το λευκοσκότεινο χρώμα, το κρύο και λαχταριστό του ατσαλιού. Το ναυτόπουλο άναψε τα φανάρια· ο καπετάνιος κατέβηκε να κοιμηθεί· ο Μπούλμπερης έκατσε στο τιμόνι. Ο Μπραχάμης, ο σκύλος μας, κουλουριάστηκε στη ρίζα του αργάτη να ησυχάσει και κείνος.

Κωστή Παλαμά - Γύριζε

Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
... Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
κα Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ω κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Το ψηφιδωτό εντός του Βυζαντίου και εκτός ορίων του

της Μαρίνας Μαραγκού

Δύο ψηφιδωτά της Μεσοβυζαντινής περιόδου που εκφράζουν την τέχνη αυτή


Ο ψηφιδωτός διάκοσμος, η μεγάλη, αριστοκρατική, αρκετά δύσκολη και δαπανηρή αυτή τέχνη, όπως άλλωστε η βυζαντινή τέχνη στο σύνολό της, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ορθόδοξη πίστη. Η βυζαντινή τέχνη κληρονόμησε την αντικλασική τεχνοτροπική τάση της ύστερης αρχαιότητας, υπό την επίδραση των νεοπλατωνικών ιδεών, και οι καλλιτέχνες πλέον αναπαράγουν την ιδέα του προτύπου σύμφωνα με το βαθύτερο πνευματικό του περιεχόμενο.1 Έτσι, το λατρευτικό ψηφιδωτό αντικαθιστά το λατρευτικό άγαλμα των ελληνορωμαϊκών χρόνων επειδή είναι το δισδιάστατο μέσον που μπορεί να απεικονίσει πειστικότερα τις θρησκευτικές ιδέες. 2
Είναι χαρακτηριστικό ότι η διακόσμηση αναπτύσσεται στο εσωτερικό των κτηρίων και οι Βυζαντινοί καλλιτέχνες, δείχνοντας επιμέλεια για τον εσωτερικό κόσμο και επιδιώκοντας να δοξάσουν τον Θεό καλλύνοντας τον οίκο Του, δημιουργούν μια σειρά ευανάγνωστων παραστάσεων για να συμπληρώσουν το κατηχητικό έργο της Εκκλησίας καθιστώντας τες προσιτές στον λαό. Παράλληλα το εντοίχιο ψηφιδωτό χρησιμοποιείται με συνθέσεις και ως μέσο προπαγάνδας των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, επιθυμώντας να παραπέμψουν νοηματικά στην υπερχρονική και υπεράνθρωπη διάσταση της αυτοκρατορικής εξουσίας. 3+4
Σε αυτή το άρθρο, μέσω δύο ψηφιδωτών που επιλέξαμε, θα παρακολουθήσουμε τις φάσεις από τις οποίες πέρασε το ψηφιδωτό κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο.

Ελευσίς - Ο ιερός χώρος


Εκτίθεται σε μουσείο της Βαλτιμόρης το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη

Το χειρόγραφο που ξεσήκωσε όλο τον επιστημονικό κόσμο πριν από μερικά χρόνια, ένα χειρόγραφο που «δένει» την ιστορία των Μαθηματικών από την αρχαιότητα ως σήμερα, του Αρχιμήδη φυσικά, παρουσιάζει το Walters Art Museum της Βαλτιμόρης σε έκθεση που εγκαινιάζεται στις 16 Οκτωβρίου.

Υπερήφανος κάτοχος του «Παλίμψηστου» του Αρχιμήδη, μετά τη δωρεά που του έγινε από «ανώνυμο» συλλέκτη, αυτόν που το είχε αγοράσει στη δημοπρασία των Κρίστις το 1998 στη Νέα Υόρκη, το αμερικανικό μουσείο αποκαλύπτει δεκατρία χρόνια αργότερα όχι μόνον το ίδιο το χειρόγραφο αλλά και την «ανάγνωσή» του. Και ακόμη την περιπέτειά του μέσα στους αιώνες, την προσπάθεια επανάκτησής του από ομάδα ειδικών επιστημόνων και εν τέλει τα κείμενα του Αρχιμήδη αποδεικνύοντας _όχι ότι το είχε ανάγκη_ τη μεγαλοφυια του.

«Απολεσθέντα και Ευρισκόμενα: Τα μυστικά του Αρχιμήδη» είναι ο τίτλος αυτής της έκθεσης που χρησιμοποιεί ευρέως τη σύγχρονη τεχνολογία, με την οποία άλλωστε και οι ερευνητές διάβασαν το χειρόγραφο, αφηγείται την ιστορία του βιβλίου και τις λεπτομέρειες της διατήρησής του, εξηγεί την πρωτοποριακή του ανάκτηση και επισημαίνει τις ανακαλύψεις που έκαναν οι μελετητές του.

Η πολύπλευρη επιστημονική προσωπικότητα του αρχαίου έλληνα μαθηματικού, φυσικού, μηχανικού, αστρονόμου και εφευρέτη που ανακάλυψε τα μαθηματικά του απείρου _το Παλίμψηστο περιέχει το μόνο σωζόμενο αντίγραφο του σημαντικού συγγράμματος_ τη μαθηματική φυσική και τη συνδυαστική, έναν κλάδο των μαθηματικών που χρησιμοποιείται στην πληροφορική παρουσιάζεται σ΄ αυτή την έκθεση.
Ηλικίας χιλίων ετών είναι αυτό το χειρόγραφο μετρώντας από τον 10ο αιώνα που ένας ανώνυμος γραφέας της Κωνσταντινούπολης αντέγραψε έργα του Αρχιμήδη πάνω σε περγαμηνή κρατώντας τα ελληνικά του πρωτοτύπου! Δυόμισι αιώνες αργότερα ένα μοναχός στην Ιερουσαλήμ θα έσβηνε το κείμενο του Αρχιμήδη, θα έκοβε τις σελίδες του χειρόγραφου και περιστρέφοντας τα φύλλα του, θα τα δίπλωνε στη μέση για να γράψει προσευχές. Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που και μόνο για να διαλυθεί το παλίμψηστο χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ενώ σύγχρονες τεχνολογίες, όπως η πολυφασική απεικόνιση και ακτίνες Χ χρησιμοποιήθηκαν για την ανάγνωση του κειμένου, που βρισκόταν κάτω από τις ιερές προσευχές.
Το Walters Art Museum κατέχει μεγάλες συλλογές έργων αρχαίων πολιτισμών αρχίζοντας από την προ - δυναστική Αίγυπτο και φθάνοντας ως τον 20ο αιώνα με έναν μεγάλου σταθμό στην αρχαία ελληνική τέχνη και στη ρωμαϊκή.

Πηγή: εφημ. «Το Βήμα»

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Η Μπλε ταινία (1993) - Κισλόφσκι


Έργα του Κλοντ Μονέ με την 7η του Μπετόβεν

Ένας φόρος τιμής στον Βαν Γκογκ

Άξιον εστί - Τα Πάθη Β’

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Όμηρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Οδυσσέας Ελύτης

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1945)












Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε•
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Μια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μες το κλάμα του•
Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Και το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα...
Ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι,
Καβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν
Ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί
Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες
Κι ήρθαν από της γης τα πέρατα
Οι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια
Εκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά,
Εκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε!
Ήταν γερό παιδί•

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Η ιταλική εισβολή και το έπος του 1940



Απόσπασμα από το περιοδικό «ΙΣΤΟΡΙΑ» μηνός Οκτωβρίου 2011

Η ιστορική σημασία του Ελληνοϊταλικού πολέμου

του Δημήτρη Κ. Αποστολόπουλου

Το έπος του 1940 αποτελεί μία από τις πιο ένδοξες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας, έχοντας παράλληλα ιδιαίτερη συμβολή στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου την 28η Οκτωβρίου 1940 και οι πρώτες ελληνικές νίκες εναντίον της φασιστικής Ιταλίας, την ώρα που οι Δυνάμεις του Άξονα θεωρούνταν ανίκητες, ξάφνιασαν ευχάριστα την παγκόσμια κοινή γνώμη, με διαπρεπείς πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες, αλλά και πνευματικούς ανθρώπους να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον αγώνα των Ελλήνων. Εκτός όμως από τα εγκωμιαστικά σχόλια της διεθνούς κοινότητας, που άλλαζαν την ως τότε ατμόσφαιρα του πολέμου, υπήρχαν και πρακτικές συνέπειες από την αντίσταση της Ελλάδας.
Ήδη από τις πρώτες εβδομάδες ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος θεωρήθηκε καμπή στην εξέλιξη του γενικού πολέμου. Το γεγονός ότι διαψεύσθηκε το αήττητο του Άξονα και άλλαξαν οι εκτιμήσεις για την έκβαση του πολέμου, έκανε αρκετές χώρες, που θεωρείτο βέβαιο ότι θα τάσσονταν υπέρ του στον πόλεμο, να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Αλλά και πέρα από το διπλωματικό επίπεδο, το γεγονός ότι ο πόλεμος με την Ελλάδα, τον οποίο προκάλεσε η Ιταλία, κράτησε τελικά αρκετούς μήνες –παρασύροντας μάλιστα και την ίδια τη χιτλερική Γερμανία, η οποία αναγκάστηκε να καθυστερήσει την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης κατά πενήντα ημέρες– είχε ως αποτέλεσμα τη δέσμευση στα Βαλκάνια σημαντικών στρατιωτικών δυνάμεων, που διαφορετικά θα αξιοποιούνταν σε άλλα μέτωπα και έδωσε στους Βρετανούς τη δυνατότητα και τον χρόνο να σταθεροποιήσουν τη θέση τους στην Εγγύς και Μέση Ανατολή και στην Αφρική, γεγονός που καθόρισε τις ευρύτερες στρατιωτικές εξελίξεις.

Βασικά λάθη που διαπράττουμε κατά κόρον κατά της γλώσσας μας

* ωρίμανση ή ωρίμαση; Το σωστό είναι ωρίμαση (ωριμάζω)
* μεγένθυση ή μεγέθυνση; Το σωστό είναι μεγέθυνση (μεγεθύνω)
* συνονθύλευμα ή συνοθύλευμα; Το σωστό είναι συνονθύλευμα (συν+ονθυλεύω = παραγεμίζω, συνονθύλευμα=ανακάτωμα ανομοίων πραγμάτων)
* τα παραμαρτούντα λάθη ή τα παρομαρτούντα λάθη; Το σωστό είναι τα παρομαρτούντα λάθη (παρομαρτώ = συνοδεύω)
* διελεύκανση ή διαλεύκανση; Το σωστό είναι διαλεύκανση (διά+λευκαίνω)

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά - Σοφία Βέμπο



Ταξίμ Ζεϊμπέκικο

Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη - Δεύτερο Χρέος

Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει. μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
Να υποτάξω τη γης, το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιους νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει;
Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.
Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν απελπισμένην έξοδο, να ΄ταν να μπορούσε η καρδιά μου!

Η πορεία της ελληνικής γλώσσας ανά τους αιώνες

της Μαρίνας Μαραγκού

Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τις μεγαλοστομίες σε ό,τι αφορά την ελληνική γλώσσα με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της την ετυμολογική διαφάνεια των λέξεων. Μια γλώσσα η οποία σμιλεύτηκε επί 25 και πλέον αιώνες στην έκφραση λεπτών εννοιών της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αδρών εννοιών του πολιτικού λόγου και των πολιτειακών θεσμών, σύνθετων εννοιών του ευαγγελικού λόγου και της πατερικής θεολογίας καθώς και βαθέων στοχαστικών εννοιών του αρχαίου δράματος, της πεζογραφίας και της ποίησης.
Η ελληνική γλώσσα, αφού αποσπασθεί από τις λοιπές ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και βρει στη γλώσσα των Προελλήνων μικρής σημασίας γλωσσικό υπόστρωμα, θα συστήσει τα βασικά στοιχεία της δομικής της ταυτότητας και θα καταφέρει να μετατραπεί συν τω χρόνω σε μια σημαντική πολιτισμική ευρωπαϊκή γλώσσα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...