(Λευκάδα 1884 - Αθήνα 1951)
Από τους πιο εμπνευσμένους τεχνίτες του ποιητικού λόγου. Ελληνολάτρης, που δούλεψε αριστοτεχνικά για τη γλώσσα, καλλιεργώντας όλο της τον πλούτο.
Το έργο του Σικελιανού αποτελεί μια περίπτωση σπάνιας εσωτερικής συνοχής και συνέπειας προς τον σκοπό που ο ποιητής θεώρησε και ως «τάμα» του: την αποκατάσταση της Παγκόσμιας Ενότητας μέσω της Ποίησης, ιδιαίτερα μέσω της Ποίησης-Πράξης.
Την παγκόσμια ενότητα, που ο ποιητής έβλεπε την πραγμάτωσή της μέσα από την πρακτική που θα εκπορευόταν από τη θεωρία της περίφημης Δελφικής του Ιδέας , προάγγελου της Κοινωνίας των Εθνών και του ΟΗΕ, αλλά με κύριο βάρος στην πνευματικότητα.
Με τη βοήθεια της πρώτης του συζύγου Εύας Πάλμερ (φωτογραφία δεξιά) οργάνωσε τις Δελφικές Γιορτές (1927,1930), οι οποίες περιελάμβαναν πνευματικές εκδηλώσεις, πανελλήνια έκθεση λαϊκής τέχνης και διδασκαλία των τραγωδιών του Αισχύλου Προμηθεύς Δεσμώτης και Ικέτιδες. Παρά τη διεθνή απήχηση και τη λαμπρή τους επιτυχία τούς κατέστρεψαν οικονομικά.
Ο ποιητής προσπαθεί να ενώσει τους ρυθμούς της καρδιάς του με τους ρυθμούς της Μάνας Φύσης και του Ανθρώπου. Η ένωση αυτή επιτυγχάνεται, όπως στα αρχαία ορφικά μυστήρια, και μέσα από την έκσταση, που προέρχεται όχι από την κοινή μέθη, αλλά από την αιώνια και παραγωγική.