Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Η Ανάσταση στις αρχαίες θρησκείες

 Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες ανάσταιναν τους θεούς τους

Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου, όπως και στην αρχαιοελληνική θρησκεία, απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση. Ο Διόνυσος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θεού που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο.
Η άνοιξη είναι η εποχή στη διάρκεια της οποίας έχουμε την πιο μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων Χριστιανών, που είναι τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου. Ιδιαίτερα για τους Έλληνες η γιορτή αυτή αποκτά πρόσθετη σημασία, αφού αρκετές φορές η Ανάσταση του Θεανθρώπου συσχετίστηκε με την ανάσταση της ίδιας της φυλής, ενώ συγχρόνως τους θύμιζε και πανάρχαια θρησκευτικά και λατρευτικά δρώμενα που η αρχή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, σε χρόνους πολύ πριν από τον ερχομό του Ιησού.
Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Άδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος. Επειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης. 

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ - έτη μπροστά από την εποχή του

 (Ταγκανρόγκ, Ρωσία, 1860 - Μπάντεβαϊλερ, Γερμανία 1904)
Κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας και ο εξοχότερος από τους σύγχρονους διηγηματογράφους.  Λειτουργώντας υπαινικτικά, με ύφος λιτό, με απαράμιλλη ευαισθησία, ανθρωπιά και γνώση για το ανθρώπινο συναίσθημα, αλλά και με την ψυχρότητα του επιστήμονα, καταγράφει τη θλίψη, τη ρουτίνα, την έλλειψη επικοινωνίας, τους ανολοκλήρωτους πόθους και τις αδυναμίες των ανθρώπων. Μέσα σε έναν κόσμο που πεθαίνει, ο Τσέχωφ διαβλέπει την ελπίδα της φωτεινής αυγής, όπου οι άνθρωποι, λιγότερο σκληροί, λιγότερο εγωιστές, θα δημιουργήσουν έναν κόσμο ευτυχισμένο, μια ζωή βασισμένη στην εργασία και στην επιστήμη.
Γιος δουλοπάροικου που εξαγόρασε την ελευθερία του και έγινε βιοπαλαιστής μικροπαντοπώλης αλλά και συνάμα τυραννικός προς την οικογένειά του και μέθυσος. Έτσι, τα παιδικά του χρόνια του άφησαν οδυνηρές αναμνήσεις που με τα μετέπειτα βιώματά του αφομοιώθηκαν και αναπλάσθηκαν στα μοναδικά έργα του. Έλαβε την καλύτερη μόρφωση και το 1884 πήρε το πτυχίο της Ιατρικής. Για να συντηρήσει τη μητέρα και τα τρία μικρότερα αδέλφια του, ξεκίνησε ως ελεύθερος δημοσιογράφος. Από το 1888 αρχίζει μια σειρά που φθάνει στα 50 διηγήματα, στα οποία, μαζί με τα θεατρικά του έργα, στηρίζεται αυτή η φήμη του. Ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το σοβαρό θέατρο, το χιούμορ όμως πάντα καραδοκεί, υπαινικτικό και υποδόριο. Ένα από τα αξιολογότερα διηγήματα αυτή την εποχή είναι το Μια ανιαρή ιστορία (1889), που εντυπωσιάζει η ευφυΐα και η βαθύτατη διαίσθηση που αναδύεται από το έργο, και μάλιστα από έναν νεαρό στην ηλικία συγγραφέα. Αυτό το διήγημα μαζί με το θεατρικό έργο Ιβάνωφ συμπεριλαμβάνονται σε μια ομάδα έργων που έχουν χαρακτηρισθεί ως κλινικές μελέτες.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Δεύτερη ζωή δεν έχει - Οδυσσέας Ελύτης

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Πώς σώθηκαν από τους Γερμανούς οι θησαυροί του Μουσείου

Τα θαμμένα αγάλματα 
του πολέμου
Επί έξι μήνες πριν από την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα μια ομάδα από εργάτες και αρχαιολόγους έσκαβε τα δάπεδα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για να θάψει εκεί ό,τι πολυτιμότερο έχει η Αθήνα: τους κούρους και τις ληκύθους της. 

Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατέλαβαν την Αθήνα. Την επομένη, νωρίς το πρωί, οι Γερμανοί αξιωματικοί που ανέβηκαν με φόρα τα μαρμάρινα σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου διαπίστωσαν με έκπληξη ότι παραλάμβαναν ένα κτίριο άδειο. Δεν βρήκαν πουθενά ούτε ίχνος από τα χιλιάδες πολύτιμα εκθέματα που κοσμούσαν το μεγαλύτερο μουσείο της χώρας τα προηγούμενα 60 χρόνια της λειτουργίας του. Αντί για αγάλματα, στέκονταν μπροστά τους παγωμένοι και ανέκφραστοι οι λιγοστοί αρχαιολόγοι και οι φύλακες που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα. Στις επίμονες ερωτήσεις τους, εκείνοι απάντησαν σιβυλλικά, ότι τα αρχαία είναι εκεί όπου όλοι γνωρίζουν, κάτω από τη γη.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...