Το 431 π.Χ. ο Ευριπίδης δίδαξε τη Μήδεια, πρώτο δράμα μιας τετραλογίας που περιελάμβανε ακόμη τα έργα Φιλοκτήτης, Δίκτυς και το σατυρικό δράμα Θερισταί. Σε ένα έργο που σήμερα κατατάσσουμε στα αριστουργήματά του, ήρθε τρίτος στον διαγωνισμό. Οι κριτές του 431 π.Χ. δεν μπορούσαν να ξέρουν ότι ο μονόλογος της κεντρικής ηρωίδας στη Μήδεια θα ήταν η πρώτη έκφραση εσωτερικής σύγκρουσης του ανθρώπου στην ιστορία του θεάτρου, αλλά είναι αλήθεια ότι αυτό συνέβη εκείνη τη χρονολογία.
Η ίδια η δράση αυτής της τραγωδίας είναι τόσο εντυπωσιακή και τόσο ακραία ώστε δύσκολα το έργο θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο στην ιστορία της λογοτεχνίας. Πρόκειται για ένα επαναστατικό τόλμημα μιας θεατρικής συγγραφικής ιδιοφυΐας. Το έργο συνδέεται ως προς τη δομή και τους δραματικούς χαρακτήρες με τολμηρές καινοτομίες που πρέπει να αιφνιδίασαν αρκετά μεγάλη μερίδα του κοινού όταν παρουσιάστηκαν.
Εδώ, με μια οπωσδήποτε βαθιά επέμβαση στον αρχαίο μύθο, ο Ευριπίδης δίνει μια καινούργια και αποφασιστική στροφή στη διαμόρφωση της ψυχολογίας του ανθρώπου. Στην Κόρινθο ήξεραν για έναν τάφο των παιδιών της Μήδειας, και υπήρχε μάλιστα μια παραλλαγή ότι αυτή τα σκότωσε από κάποια απροσεξία στη διάρκεια που προσπαθούσε να τα καταστήσει αθάνατα. Ο δραματουργός, ορμώμενος από αυτή την υπόθεση, την έκανε φόνισσα των παιδιών της, που εκδικείται με άγριο πάθος την απιστία του Ιάσονα.
Εδώ, με μια οπωσδήποτε βαθιά επέμβαση στον αρχαίο μύθο, ο Ευριπίδης δίνει μια καινούργια και αποφασιστική στροφή στη διαμόρφωση της ψυχολογίας του ανθρώπου. Στην Κόρινθο ήξεραν για έναν τάφο των παιδιών της Μήδειας, και υπήρχε μάλιστα μια παραλλαγή ότι αυτή τα σκότωσε από κάποια απροσεξία στη διάρκεια που προσπαθούσε να τα καταστήσει αθάνατα. Ο δραματουργός, ορμώμενος από αυτή την υπόθεση, την έκανε φόνισσα των παιδιών της, που εκδικείται με άγριο πάθος την απιστία του Ιάσονα.